Od zawsze intrygował mnie sposób w jaki porozumiewają się psy, jak funkcjonują oraz co nimi kieruje. To właśnie skłoniło mnie do ukończenia studiów z behawiorystyki zwierząt na Uniwersytecie Przyrodniczym w Lublinie. ZwińRozwińW 2016 ukończyłam kurs dyplomowy nadający kwalifikacje behawiorysty zwierząt i należę do Stowarzyszenia Behawiorystów Zwierzęcych i Trenerów COAPE. Od 7 lat pracuję jako behawiorysta w przychodni weterynaryjnej. Moim głównym zadaniem jest poprawić komfort oraz maksymalnie ograniczyć stres pacjentów w trakcie wizyty. Od wielu lat jestem miłośnikiem i hodowcą seterów angielskich, już jako dziecko brałam udział w wystawach psów rasowych, prezentowałam psy w ringu w kraju i za granicą. Odkąd pamiętam kierowało mną przekonanie, że ma to być dla zwierzęcia przyjemność, a nie przykra konieczność. Specjalizuję się także w terapii zaburzeń zachowania zwierząt towarzyszących, wychowywaniu i socjalizacji szczeniąt oraz w przygotowaniu psów i ich opiekunów do wystaw. Współpraca z psami i kotami to nie tylko mój zawód, ale też pasja, dlatego ciągle staram się rozszerzać wiedzę i umiejętności w tym zakresie poprzez uczestnictwo w licznych szkoleniach i seminariach.

Od zawsze pasjonował mnie świat zwierząt, a w szczególności psów. Moim marzeniem było połączenie pracy zawodowej z pasją. I tak w roku 2008 podjęłam pracę jako technik weterynarii w jednej z krakowskich lecznicy dla zwierząt. ZwińRozwińPracując jako technik weterynarii coraz bardziej zaczęłam interesować się tematem psich zachowań. Zafascynowana Obedience, czyli posłuszeństwem sportowym ukończyłam liczne kursy i seminaria w tej dziedzinie, uzyskując kwalifikacje do bycia instruktorem. Samorozwój jest dla mnie bardzo istotna sferą życia, dlatego kolejnym krokiem było podjęcie studiów na Uniwersytecie Przyrodniczym w Lublinie .Studia ukończyłam otrzymując tytuł inżyniera behawiorysty zwierząt. Najistotniejsze dla mnie jest porozumienie pomiędzy człowiekiem a psem, dlatego staram się pracować w taki sposób, aby pies chciał ze mną być zawsze, bez względu na to co robimy. Z takim przesłaniem pracuję z moimi klientami, czy to jako instruktor, czy behawiorysta. Moja rodzina to mój partner Marcin oraz nasza czwórka zwierzaków. Piaff jest mieszańcem. Zaadoptowaliśmy ją jako 5 tygodniowe szczenię znalezione w lesie. Razem stawiałyśmy pierwsze kroki w obedience i z sukcesami startujemy w zawodach. Uma dołączyła do naszej rodziny w 2018 roku. Jest moim wymarzonym owczarkiem belgijskim. Obecnie również spełniamy się w Obedience. Nie wyobrażam sobie naszego domu bez kotów. Pipi i Witchy, to dwie kotki rasy Maine Coon.

Psy były obecne w moim życiu odkąd pamiętam. Ale do zainteresowania się tematyką psich zachowań w sposób bardziej naukowy i zawodowy, skłoniła mnie adoptowana w 2013 roku Leda (3 letnia sunia, rasy buldog francuski). ZwińRozwińKilka miesięcy później na świat przyszedł mój syn Kamil. Leda wykazywała szereg zachowań agresywnych i lękowych w stosunku do psów, przez co spacery z małym dzieckiem i psem były dla mnie dużym wyzwaniem. Skłoniło mnie to do ukończenia szeregu kursów i seminariów w dziedzinie kynologii, co pozwoliło mi lepiej zrozumieć własnego psa i pomoc jej w kontaktach z innymi psami. W tym samym roku podjęłam pracę jako instruktor szkolenia psów w jednej z krakowskich szkół. Moje doświadczenie w pracy z psami opiera się na 8 letniej praktyce w prowadzeniu zajęć grupowych, indywidualnych, a także prace z zakresu zachowań nie pożądanych na terapiach indywidualnych. Od maja 2018 roku do naszej rodziny dołączył Luke, samiec rasy Nova Scotia Duck Tolling Retriver. Razem z Lukiem trenujemy dummy oraz tropienie użytkowe. W 2020 roku nasza rodzina powiększyła się o Vita rasy labrador retriever . Vito podobnie jak Luke trenuje dummy. Priorytetem dla mnie jest to, żeby psy czuły się dobrze, w moim towarzystwie, a ja w ich. Bardzo dbam o to, aby moje dziecko szanowało i rozumiało zwierzęta, i wprost pękam z dumy jak Kamil edukuje inne dzieci, które nas odwiedzają. Prace z psami kocham nad życie, a dyplom z ukończonych studiów prawniczych powiesiłam na ścianie i cieszę się że jestem tu i teraz, właśnie w tym miejscu – czyli w Contact Dogs.

Zamiast sformułowania „pan” lubię mówić po prostu „człowiek”.Bo skoro ja mam dwa psy ,to chce aby one mogły myśleć o mnie jako o swoim człowieku 🙂 Będąc dzieckiem miałam psa kundelka -Bosmana, który w jesieni swojego życia potrzebował ogromu wsparcia i empatia. Pamietam jak dziś jak jako 11-letnie dziecko znosiłam go po schodach z 3 piętra. Starałam się mu pomóc jak mogłam,pomimo bardzo małej wiedzy. I to mnie dręczyło ,ten brak wiedzy .Kiedy Bosman odszedł ,marzyłam by w naszym domu zagościł pies. Niestety moi rodzice byli przeciwni .Dlatego dzień ,w którym adoptowałam małego Pozora był najszczęśliwszym w moim życiu . By moc to zrobić musiałam wcześniej podjąć prace ,wyprowadzić się z domu rodzinnego i zamieszkać z przyjaciółmi , żadnej z tych decyzji nie żałuje . Z wykształcenia jestem mgr inż wibroakustykiem ,mimo 7 letniej pracy w zawodzie , ciagle moje myśli wracały do psów . Uwielbiam czytać opracowania naukowe o tym jak psy się uczą ,o ich umiejętnościach oraz o ich zdolnościach poznawczo -komunikacyjnych .

W roku 2014 zdałam z Pozorem egzamin na dogoterapetę . Pracowaliśmy w domowym hospicjum , prowadząc zajęcia dla dzieci . W między czasie pogłębiałam swoją wiedzę kynologiczną, uzyskując dyplom instruktora szkolenia psów oraz behawiorysty . W roku 2021  jako pierwsza osoba w Polsce zdałam z Pozorem egzamin I stopnia z metody uczenia się  Do as I Do . Jestem w trakcie kursu na oficjalnego trenera tej metody.

Moją kolejną pasją są rownież psie zaprzęgi . Hobby to dzielę z moim mężem Łukaszem i naszym drugim psem Whisky. Trenujemy z nią bikejoringu,canicross oraz skijoring.

W 2019 roku postanowiłam zamienić dotychczasowa pracę na pasje związana z psami .Otworzyłam domowy hotel dla psów „Haio hotelik”. Zaczęłam również prace jako instruktor szkolenia psów ,prowadząc zajęcia indywidualne oraz grupowe .

Prywatnie jestem szczęśliwa mamą małej Mai . W wychowaniu córki ogromny uwagę przykładam na poszanowanie wzajemnych potrzeb oraz przestrzeni ,zarówno psów jak i dziecka .Kiedy chce odetchnąć nie ma dla mnie nic lepszego niż góry z rodzina oraz psami , z obowiązkowym spaniem w namiocie 🙂